Corona 2

Als we nu alle getalsverhoudingen negeren en alleen nog maar volgen wat 'de autoriteiten' ons opleggen, moeten we geloven dat we overgeleverd zijn aan een zeer groot gevaar. (We hebben sowieso de verkeerde gegevens ter rechtvaardiging gekregen, alleen weten we niet precies wat ze zijn - hiervoor verwijs ik u naar mijn andere teksten over dit onderwerp). Ik heb geen welomschreven samenzweringstheorie op voorraad en laat nog steeds de mogelijkheid open dat het gevaar - dat niet duidelijk is - reëel is en dat de maatregelen juist zijn. Aan de andere kant blijft de mogelijkheid dat we brutaal worden voorgelogen net zo open. Misschien zelfs met een goede bedoeling.

Maar als we ons van alle overwegingen onthouden, dan is het in ieder geval zo dat we bedreigd worden en zullen worden. Wat ik echter wel mis is wat er in eerdere rampen nog min of meer volledig aanwezig was: geestelijke, geestelijke en religieuze troost. De materialist heeft dat niet nodig. Maar er zijn nog steeds veel christenen op deze aarde. Ze moeten een tegenwicht vormen tegen de 'isolatie op grond van de angst voor infectie'. Ik zal hier kort de uitspraken van drie Nederlandse christelijke kerkelijke organisaties citeren:

Rooms-Katholieke Kerk
‘Vanwege de uitbraak van het coronavirus schrapt de Rooms-Katholieke Kerk alle zaterdags- en zondagsmissen tot het einde van de maand. Mensen kunnen in principe wel de kerk in om zelf te bidden. … Eerder had de Rooms-Katholieke Kerk al bepaald dat hosties niet op de tong mogen worden gelegd en dat er geen wijwater mag worden gebruikt bij het betreden en verlaten van de kerk.’

Christelijke Gereformeerde Kerken (CGK)
„Het is onvermijdelijk om nu ook als plaatselijke kerk de nodige maatregelen te nemen om verdere verspreiding van het coronavirus te voorkomen. Voorzienigheid en voorzichtigheid gaan samen op.” …
“Wij vertrouwen erop, dat u als kerkenraad in verantwoordelijkheid de richtlijnen van de overheid op zult volgen. Ook de overheid is ons immers door de Heere in Zijn voorzienige zorg gegeven.”…
„Verootmoediging past ons wel. Bepaalt zo’n virus ons niet bij de gebrokenheid door de zonde en het zeer beperkte van ons menselijke vermogen om het leven te máken of maar in stand te houden? Maar wie het eigendom van de Heere Jezus is, mag leven in vertrouwen en zich voor eeuwig veilig weten.”

De Christengemeenschap
‘Amstelveen, 13 maart 2020
… Het is zeer wel mogelijk dat de overheid binnenkort zal besluiten om het toegestane aantal deelnemers verder te verlagen. In dat geval zal per gemeente moeten worden besloten:
- of de diensten doorgaan, met aanmelding vooraf (tot het maximum aantal)
- of dat de diensten voorlopig zonder aanwezige gemeente worden gehouden, met alleen priester en ministranten.

Ik hoop dat we met elkaar ondertussen de zieken en kwetsbare ouderen, die noodgedwongen thuis verblijven, niet zullen vergeten en misschien wat vaker dan anders opbellen, als bezoek aan huis niet verstandig of mogelijk is.

Met goede wensen voor kracht en vertrouwen in deze onrustige tijd, hartelijke groet, (bewindsdrager).’

Wat hebben we eigenlijk nog over in tijden als deze?

‘Als ze zijn liefde wisten,
Werden alle mensen christen,
Lieten al het andere staan;
Hadden allen die Ene lief,
Zouden allen met mij wenen
En vergaan in bitter verdriet.’
(Novalis, Geistliche Lieder)

In de ontwikkelingen zoals we die nu zien, is er geen spoor van een geloof - ook al was het alleen maar verleden tijd. Men heeft zelfs de herinnering eraan verloren.

Er is slechts één christelijke bescherming, slechts één christelijke therapie, slechts één christelijke redding uit angst: Christus zelf, dat is de Liefde.

Weet niemand meer dat de Hostie een genezende kracht heeft die in geen enkel chemisch middel aanwezig is? Hoe kunnen we mensen de mogelijkheid ontnemen om de communie, het sacrament, te ontvangen? 

Dan blijft er voor ons alleen nog een innerlijke verdieping van het christelijke principe over en dan ontvangen we daar de communie. Bijvoorbeeld door te mediteren op de volgende passage uit het Evangelie van Johannes. (Johannes 6, 16):

‘Toen het avond werd, daalden zijn leerlingen naar het meer af. Zij gingen scheep en zetten koers naar de overkant van het meer, in de richting van Kafárnaüm. Toen de duisternis reeds was ingevallen, was Jezus nog niet bij hen gekomen. Het meer werd woelig, want er stond veel wind. Na ongeveer vijfentwintig of dertig stadiën geroeid te hebben zagen zij Jezus te voet over het meer tot vlak bij de boot komen en zij werden bevreesd. Maar Jezus sprak tot hen: “Ik ben het, weest niet bang.” Zij wilden Hem aan boord nemen, maar vlak daarop bereikte de boot de kust, waarheen zij op weg waren.’

(www.emmauspastoraat.nl)